Deniz Kuvvetleri bir denizaltına mesaj göndermek istediğinde bazen çok düşük frekans (VLF-very low frequency) kullanır. Yeryüzündeki çok büyük kulelerden yayılan bu uzun dalga boyları tuzlu suda yol alabilmeleri açısından benzersiz. Ancak, bazıları su altı yerine uzaya ulaşabiliyor. Konuyu Gmdss Sistemi Propagasyonuna Farklı Bir Bakış başlığı altında inceliyoruz
Yeni yayımlanan bir rapora göre bu dalgalar Dünya’nın atmosferinin çevresinde koruyucu bir tabaka oluşturuyor olabilir.
Bu keşif 2012 yılında gönderilen ve Dünyayı çevreleyen radyasyon kuşaklarını inceleyen Van Allen uzay sondalarına dayanıyor. Van Allen radyasyon kuşakları, güneşten gelen yüklü parçacıkların Dünya’nın manyetik alanına yapışıp kaldığı bölgelerdir. Yüksek enerjili bu proton ve elektronlar bir uydunun elektroniğini bozabilir. Bu durum kuşaklar her zaman belirli bir yerde sabit kalmadıkları için sürekli bir sorun teşkil eder. MIT’de uzay plazma fizikçisi Phil Erickson şöyle açıklıyor:
“Geleneksel kanı dıştaki kuşağın iç kenarının atmosfer (özellikle de iyonosfer ve plazmasfer) büyüyüp küçüldükçe içe ve dışa doğru hareket ettiği yönünde”.
2015’teki şiddetli bir jeomanyetik fırtına sırasında büyük bir güneş fırtınası plazmasferi etkiledi, fakat şaşırtıcı bir şekilde dıştaki Van Allen kuşağı Dünya’ya daha çok yakınlaşmadı- “plazma geri çekildi ama kuşak bunu takip etmedi” diyor Erickson. Ancak, Erickson ve meslektaşları başka bir şey fark ettiler: “Çok güçlü radyo sinyallerinin kesildiği kenar ile elektronların kesildiği yer aynı.”
Bunlara ek olarak, 1960’lardaki veriler VLF iletimlerinin daha az yaygın olduğu zamanlarda kuşağın iç sınırının Dünya’ya daha yakın olduğunu öne sürüyor. Erickson ve ekibi, günümüzde bir güneş fırtınasından çıkan elektronlar Dünya’ya yaklaşırken VLF’nin onları güzergahlarından çıkarıp atmosferin derinliklerine iterek yönlerini değiştirdiğini ve sonunda kaybolduklarını düşünüyor.